Τάσεις Φυγής: Μέρος 2ο

Στην περίπτωση του Eric (βλέπε προηγούμενο post: Τάσεις Φυγής: Μέρος 1) ήταν η παρεμβατική οικογένεια από την οποία ήθελε να ξεφύγει. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι μια αποτυχία στον αισθηματικό ή επαγγελματικό τομέα που να τον οδηγήσει στο να θέλει να φύγει μακριά ή να κλειστεί στον εαυτό του ή και τα δύο.

Το να κλείνεσαι στον εαυτό σου είναι κι αυτό όμως μια φυγή. Μια φυγή από την πραγματικότητα που σε βαραίνει. Κλείνομαι στον εαυτό μου σημαίνει δεν μπορώ – το πιο σωστό είναι “δεν θέλω” – να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή μου, δεν θέλω να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου – ούτε των άλλων – νιώθω πως δεν αντέχω τίποτα, όλους και όλα τα νιώθω πιεστικά. Είναι τρομερό να μην πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις έτσι; Υπάρχει όμως κάποιος κανόνας/νόμος που να λέει πως όλα στη ζωή θα εξελίσσονται όπως ακριβώς τα θέλεις; Δέχτηκες αυστηρή κριτική ως παιδί και τώρα κάνεις το ίδιο στον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να τιμωρείς τον εαυτό σου επειδή απέτυχες σε κάτι ή επειδή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχες σχεδιάσει. Δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα στη ζωή σου. Αυτό που μπορείς όμως να ελέγχεις είναι το κατά πόσο θα καταρρέεις ή όχι κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δύσκολη κατάσταση. Σκέψου όμως πως μαζί με τον εαυτό σου τιμωρείς και τους ανθρώπους που σε αγαπούν. Είσαι σίγουρος/η πως θέλεις κάτι τέτοιο;

Όταν είσαι βέβαια σε μια κατάσταση, όπου δεν θέλεις να ασχοληθείς με τίποτα και με κανέναν, έχεις τους άλλους να σε φροντίζουν, να ασχολούνται μαζί σου και παίρνεις την επιβεβαίωση ότι σε αγαπούν (βλέπε παλαιότερο post “Θυματοποίηση”). Ωραίο είναι ως ένα βαθμό να μην έχεις την ευθύνη για τη ζωή σου…ξεκούραστο! Έτσι ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Σκέψου όμως πόσα χάνεις και πόσα πρόκειται να χάσεις στο μέλλον, γιατί κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα κουραστούν να “νταντεύουν” έναν/μια ενήλικα/η άντρα/γυναίκα.

Η απάντηση στην ερώτησή σου: “Και τι να κάνω;” είναι: Ζήτα βοήθεια! Ή μήπως είσαι πολύ περήφανος/η για να κάνεις κάτι τέτοιο; Όταν όλοι σε φροντίζουν κι εσύ δεν κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου, που είναι τότε η υπερηφάνεια σου; Στο μόνο πράγμα που θα έπρεπε να ρίξεις την περηφάνια σου είναι στο να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον/α που θα σε βοηθήσει να βγεις από τη μιζέρια σου.

Με το να απο-φεύγεις τα όποια προβλήματα έχεις, σε οδηγεί σε έναν δρόμο αρκετά μοναχικό. Και είναι μοναχικός γιατί σταδιακά αρχίζεις να απομακρύνεσαι, όχι μόνο από τα δικά σου συναισθήματα, αλλά και από τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Σταμάτα να προβάλεις στο περιβάλλον σου τις δικές ανασφάλειες και τους φόβους σου. Η αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό σου. Αν δεν συνειδητοποιήσεις και δεν προσπαθήσεις έστω και λίγο να αλλάξεις κάποια πράγματα στον εαυτό σου που σου προκαλούν δυσφορία, μην περιμένεις ότι ως δια μαγείας θα αλλάξει το περιβάλλον σου. Τότε και μόνο τότε θα βλέπεις τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται, αλλά θα μπορείς και να τις αξιοποιείς. Όσο μένεις μέσα στους φόβους σου ακινητοποιείσαι, μουδιάζεις και αφήνεις τη ζωή να σε προσπερνάει.

Τάσεις Φυγής: Μέρος 1ο

Τον λένε “Eric”* (για λόγους εχεμύθειας δεν αποκαλύπτεται το πραγματικό του όνομα) και κατάγεται από μια χώρα της δυτικής Ευρώπης. Έφυγε από τη χώρα του ελπίζοντας να αφήσει όλα του τα προβλήματα πίσω. Ποια ήταν αυτά; Βασικότερο όλων: η συνεχής παρέμβαση της οικογένειάς του (κυρίως της μητέρας του) σε όλες τις αποφάσεις που αφορούν στη ζωή του. Στη χώρα του ζούσε μόνος του τα τελευταία χρόνια. Ήρθε στην Ελλάδα έχοντας ως στόχο να κάνει πράγματα μόνος του, να ανεξαρτητοποιηθεί. Κι αναρωτιέσαι: ήταν ανάγκη να κάνει τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του για να ανεξαρτητοποιηθεί;

Είναι 32 ετών, αλλά δύσκολα τον κάνεις πάνω από 20! Και η αλήθεια είναι πως συναισθηματικά είναι όντως 20 ετών! Έχοντας μια μαμά υπερδραστήρια, η οποία είχε γνώμη για τα πάντα, ήθελε να έχει τον έλεγχο, δεν αποδεχόταν τα λάθη της ούτε την αποτυχία – τη δική της και των παιδιών της – δεν είχε τον χώρο ως παιδί και ως έφηβος να πιστέψει στον εαυτό του, να ωριμάσει. Δεν του δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμάσει πράγματα μόνος του, χωρίς την παρέμβασή της, να ζήσει τη ζωή που θέλει εκείνος. Ο φόβος μιας ενδεχόμενης αποτυχίας και η αίσθηση ότι “πνίγεται” ήταν τόσο μεγάλη, που δεν του αρκούσε να αλλάξει απλά πόλη, αλλά χώρα! Η μόνη λύση ένιωθε πως ήταν να φύγει όσο γίνεται πιο μακριά. Να κάνει την επανάστασή του έστω και καθυστερημένα στα 30 του.

Το πρόβλημα είναι ότι κι εδώ που ήρθε, ο φόβος της αποτυχίας υπάρχει ακόμα, η αίσθηση ότι πάντα πρέπει να ασχολείται με κάτι (όπως η υπερδραστήρια μαμά) για να μη νιώθει άχρηστος, υπάρχει ακόμα, όπως και η παρεμβατικότητα της μητέρας του – του ανακοινώνει συχνά ότι θα έρθει να τον επισκεφτεί, κι όταν εκείνος αρνείται κάθε φορά, τον φορτώνει με μια δόση ενοχών – υπάρχει ακόμα. Το θέμα είναι οτι ο ίδιος επιτρέπει, όχι μόνο τη μητέρα όπως αποδείχτηκε, αλλά όλους να παραβιάζουν τα όριά του, γιατί πολύ απλά δεν τα έχει ορίσει. Ακόμα και ο ίδιος πιέζει τον εαυτό του, ξεπερνάει τα όριά του, αγνοεί τις ανάγκες και τα “θέλω” του. Πέρασε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του ως “κτήμα” και συνέχεια της μητέρας του, και όχι ως αυθύπαρκτη προσωπικότητα με πίστη και αγάπη στον εαυτό του, με αυτοπεποίθηση και με αίσθηση ότι αξίζει όπως είναι, χωρίς να χρειάζεται να το αποδείξει.

Έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί πως δεν χρειαζόταν να ταξιδέψει τόσα χιλιόμετρα να αποδείξει στην οικογένειά του ότι μπορεί να τα καταφέρει και μόνος του. Διάλεξε έναν ακραίο τρόπο για να τραβήξει την προσοχή τους. Έχει αρχίσει να νιώθει τη μοναξιά του δρόμου που επέλεξε να ακολουθήσει. Σιγά – σιγά μπαίνει στη διαδικασία να εκτιμάει περισσότερο τον εαυτό του και από εκεί θα αντλήσει και τη δύναμη να θέσει τα όριά του, να αντιμετωπίσει την οικογένειά του ως ενήλικας, να ωριμάσει…

Νομίζεις ότι φεύγοντας και αλλάζοντας περιβάλλον, θα λυθούν όλα σου τα προβλήματα. Στην αρχή θα είναι καλά τα πράγματα… Καινούρια δουλειά, καινούριες παραστάσεις και εμπειρίες. Σιγά – σιγά όμως τα “φαντάσματα” του παρελθόντος επανέρχονται. Και θα συνεχίσουν να είναι παρόντα μέχρι να ασχοληθείς σοβαρά μαζί τους. Και αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να τα αντιμετωπίσεις…να παλέψεις!

Πολλοί άνθρωποι έχουν έναν συγκεκριμένο στόχο, έχουν όνειρα που για να τα πραγματοποιήσουν θα πρέπει αναγκαστικά να φύγουν από τον τόπο τους και να πάνε κάπου αλλού, όπου υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες. Το να μην έχεις όμως ένα συγκεκριμένο όνειρο και να θέλεις να φύγεις για να απο-φύγεις τα ενδοψυχικά σου προβλήματά δεν είναι λύση. Θα σε ακολουθούν όπου κι αν πας, ακόμα και στην ωραιότερη χώρα, με την ωραιότερη και αποδοτικότερη δουλειά. Αυτή την αίσθηση του ανικανοποίητου θα  την κουβαλάς πάντα στις αποσκευές σου.

*Η δημοσιοποίηση στοιχείων της ιστορίας του “Eric” έγινε με ρητή συγκατάθεσή του.