Εποχική κατάθλιψη

Ας σταματήσει επιτέλους να βρέχει…

από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Υπάρχουν διαστήματα που έχεις κακή διάθεση και δεν έχεις όρεξη να ασχοληθείς με τον εαυτό σου ή/και τον προσωπικό σου χώρο. Θέλεις να κοιμάσαι και να τρως περισσότερο (κυρίως υδατάνθρακες και γλυκά). Κουράζεσαι πιο εύκολα και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Γενικά δεν έχεις όρεξη να ασχοληθείς με τις καθημερινές σου ασχολίες και με άλλες υποχρεώσεις. Και όλα αυτά εντείνονται κάθε φορά που ο καιρός είναι άστατος και “μουντός”.

Το ηλιακό φως παίζει σημαντικό ρόλο στη διάθεσή μας. Επηρεάζει τη χημεία του εγκεφάλου μας και κυρίως της μελατονίνης, μιας ορμόνης που σχετίζεται με τη διάθεση καθώς και με τον ρυθμό του ύπνου. Παράγεται σε αυξημένα επίπεδα στο σκοτάδι και όσο πιο αυξημένη είναι η μελατονίνη τόσο περισσότερο ρίχνει τη διάθεσή μας και αυξάνει την ανάγκη για ύπνο. Ο Ιπποκράτης αναφέρει στο “Περί φύσιος ανθρώπου” ότι το φθινόπωρο ο κίνδυνος να νοσήσεις από κατάθλιψη είναι αυξημένος. Η μειωμένη έκθεση στο φως του ήλιου κατά τους φθινοπωρινούς και κυρίως τους χειμερινούς μήνες οδηγεί πολλά άτομα σε μια μορφή κατάθλιψης που ονομάζεται “εποχική” ή αλλιώς S.A.D. (Seasonal Affective Disorder), η οποία υποχωρεί κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, καθώς η μέρα μεγαλώνει και οι περίοδοι ηλιοφάνειας αυξάνονται. Οι “χειρότεροι” μήνες για τα άτομα που πάσχουν από εποχιακή κατάθλιψη είναι ο Νοέμβριος, ο Ιανουάριος και ο Φεβρουάριος. Δεν έχει να κάνει τόσο με τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος όσο με την έλλειψη φωτός (λόγω συννεφιάς ή/και βροχόπτωσης) κατά τη διάρκεια της μέρας. Γι’ αυτό και δεν αποκλείεται τα συμπτώματα να επιμένουν για παράδειγμα μέχρι και τον Μάιο, ιδιαίτερα αν ο καιρός παραμένει συννεφιασμένος και άστατος για πολλές συνεχόμενες μέρες. Τα συμπτώματα υποχωρούν καθώς ο καιρός βελτιώνεται και οι ηλιόλουστες μέρες είναι περισσότερες από τις “μουντές”.

Η εποχική κατάθλιψη είναι 4 φορές πιο συχνή στις γυναίκες παρά στους άντρες (80% γυναίκες - 20% άντρες). Είναι επίσης πιο συχνή και με σοβαρότερη συμπτωματολογία στις βόρειες χώρες. Συνήθως πιο επιρρεπείς σ’ αυτού του τύπου την κατάθλιψη είναι όσοι έχουν κάποια καταθλιπτικά στοιχεία στο χαρακτήρα τους, όπως για παράδειγμα χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοαπόρριψη, άγχος και ενοχές κάθε φορά που νομίζουν πως απογοητεύουν τους άλλους, αίσθημα ανεπάρκειας και “ανικανοποίητου” με την εμφάνιση, με τον εαυτό, τη ζωή τους γενικότερα. Επίσης άτομα που εργάζονται σε βάρδιες ή/και χώρους χωρίς παράθυρα που δεν φωτίζονται από ηλιακό φως, πιο συχνά παρουσιάζουν συμπτώματα εποχιακής κατάθλιψης.

Η σωματική άσκηση και ο σωστός φωτισμός του σπιτιού βοηθούν στην αντιμετώπιση της εποχικής κατάθλιψης. Διαμόρφωσε το χώρο του σπιτιού σου έτσι ώστε να είναι πιο λειτουργικός και ευχάριστος. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να ξυπνά πολύ αργά το πρωί και γι’ αυτό φρόντιζε, όσο μπορείς, να κοιμάσαι νωρίς το βράδυ. Η φωτοθεραπεία είναι πολύ διαδεδομένη στις βόρειες χώρες, όπου χρησιμοποιούν συσκευές προσομοίωσης ηλιακού φωτός (SAD light boxes). Η έκθεση για κάποια ώρα σε πολύ δυνατό λευκό φως, κυρίως τις πρωινές ώρες, όπου η έκκριση της μελατονίνης είναι μειωμένη, φαίνεται να βοηθά πολύ όσους πάσχουν από εποχική κατάθλιψη.

Είναι φυσιολογικό κάποιες φορές να μην έχεις διάθεση και να νιώθεις πεσμένος/η ψυχολογικά. Αν φτάνεις όμως σε σημείο να δυσκολεύεσαι πολύ και τα συμπτώματα επιμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε δεν πρόκειται για εποχική κατάθλιψη και καλό είναι να συμβουλευτείς έναν ειδικό, πριν γενικευτεί η κατάσταση και δημιουργήσει σοβαρότερα προβλήματα στις προσωπικές ή επαγγελματικές σου σχέσεις και στην καθημερινότητά σου γενικότερα.

Θυματοποίηση

ή αλλιώς … τραβάτε με κι ας κλαίω!

από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Νιώθεις εγκλωβισμένος/η σε μια καταπιεστική κατάσταση, κάποιες φορές θυμώνεις, νιώθεις ότι σου φέρονται άδικα, ότι “τιμωρείσαι” για κάποιο λόγο και ταυτόχρονα νιώθεις ανήμπορος/η να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις.

Γιατί επιτρέπεις σε κάποιον/α να ασκεί έλεγχο στη ζωή σου; Τι είναι αυτό που φοβάσαι και δεν αντιδράς, δεν παίρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου;

Μεγάλωσες μέσα σε ένα αυστηρό περιβάλλον, βίωσες μια βαθειά απογοήτευση στον τομέα της αγάπης και κατ’ επέκταση βίωσες τον φόβο της εγκατάλειψης. Δεν χρειάζεται να φύγει ο γονιός για να νιώσει ένα παιδί ότι εγκαταλείπεται. Μπορεί η μητέρα για παράδειγμα να είναι συνεχώς παρούσα, αλλά να είναι αρκετά επικριτική, να θέλει να γίνονται όλα “σωστά” και με συγκεκριμένο τρόπο ανεξάρτητα από τις ανάγκες του παιδιού. Το παιδί έτσι δεν νιώθει πλήρη αποδοχή και αγάπη, νιώθει ότι αν κάτι κάνει στραβά δεν θα το αγαπά και άρα θα το εγκαταλείψει και προκειμένου να γλιτώσει την εγκατάλειψη, υποτάσσεται, καταπιέζει τις ανάγκες του, τα συναισθήματά του – κυρίως την επιθετικότητά του – γίνεται ευγενικό και “καλό παιδί”. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά που έχουν κακοποιηθεί. Φοβούμενα για τη σωματική τους ακεραιότητα συνήθως επιλέγουν μια παθητική, υποτακτική στάση απέναντι στη συμπεριφορά του γονιού – κάποια παιδιά βέβαια επιλέγουν να αμυνθούν ταυτιζόμενα με τον κακοποιητικό γονιό, με αποτέλεσμα να είναι τα ίδια επιθετικά προς άλλα παιδιά στο σχολείο και ως ενήλικες απέναντι στα δικά τους παιδιά – . Τέλος την έκφραση “θα σε τιμωρήσει ο Θεός” πιθανότατα να την άκουγες πολύ συχνά ως παιδί κάθε φορά που έκανες κάτι το οποίο δεν ήταν “πρέπον”. Γέμιζες την ψυχή σου με ενοχές και υιοθέτησες αυτή τη στάση απέναντι στα λάθη σου.

Στην ενήλικη ζωή θα κουβαλάς αισθήματα ντροπής, ενοχής, η αυτοπεποίθησή σου θα είναι χαμηλή, τα όριά σου θα είναι ελαστικά, με αποτέλεσμα να προσαρμόζεσαι εσύ στις επιθυμίες των άλλων και όχι το αντίθετο. Αφήνεις το χώρο να σου επιβληθούν, κι έτσι εσύ υποχωρείς, δεν διεκδικείς, υποτάσσεσαι. Θέλεις να είσαι από όλους αγαπητός/η, δεν αντέχεις ούτε στη σκέψη ότι κάποιος θα πει κακό λόγο για σένα. Αρκετές φορές είσαι μίζερος/η, παραπονιέσαι συχνά, κυρίως στα αγαπημένα σου πρόσωπα, αλλά είναι ο τρόπος σου να τραβήξεις το ενδιαφέρον και την προσοχή τους– με λάθος τρόπο – πάνω σου. Είσαι ευχάριστος/η όμως στις παρέες, χαμογελαστός/η και συχνά αυτοσαρκάζεσαι – μ’ αυτόν τον τρόπο γλιτώνεις την αρνητική κριτική –. Όταν σε επαινούν νιώθεις λίγο αμήχανα. Στη δουλειά κάνεις αδιαμαρτύρητα ό, τι  σου ζητηθεί και τις περισσότερες φορές δουλειά τρίτων. “Παιδί για όλα τα θελήματα”. Έχεις μεγάλη ανάγκη από την αποδοχή των άλλων, και κάνεις τα πάντα γι’ αυτό, βάζοντας στην άκρη τις δικές σου ανάγκες και επιθυμίες, οι οποίες είναι τόσο καταπιεσμένες που συνήθως ούτε εσύ δεν ξέρεις ποιες είναι. Για να μην απορριφθείς – ή τιμωρηθείς – από τους άλλους, απορρίπτεις ουσιαστικά εσύ τον εαυτό σου. Την “αυτό-απόρριψη” και την “αυτό-τιμωρία” μπορείς να την αντέξεις και να την διαχειριστείς καλύτερα. Είναι κάτι άλλωστε που το κάνεις σε όλη σου τη ζωή.

Καταλήγεις να επιλέγεις ανθρώπους δίπλα σου οι οποίοι δεν είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι, είναι απόμακροι ή το αντίθετο, πολύ καταπιεστικοί. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται νιώθεις “ασφαλής” με τέτοιους ανθρώπους, γιατί μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσες και άρα αυτή η κατάσταση σου είναι οικεία. Η “ασφάλεια” όμως που μπορεί να νιώθεις μέσα σε μια τέτοια σχέση είναι πλαστή. Ελπίζεις ότι ο άλλος/η “θα αλλάξει”, θα σε αγαπήσει ολοκληρωτικά. Δεν μπορείς να χωρίσεις ακόμα κι αν δεν περνάς καλά, προβάλλοντας ως επιχείρημα τις καλές στιγμές που έχετε περάσει μαζί και ότι κάπου βαθειά μέσα του/της σε αγαπάει και αυτό κάποια στιγμή θα εκδηλωθεί, με τον τρόπο που θέλεις. Μην χάνεις πολύτιμο χρόνο απ’ τη ζωή σου, περιμένοντας να συμβεί κάτι το οποίο, αφού δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, το πιθανότερο είναι να μην συμβεί ποτέ. Συνειδητοποίησε ότι χάνεις περισσότερα απ’ όσα κερδίζεις...

Είναι καιρός να αποδεχτείς τις ευθύνες σου για τις επιλογές, τις πράξεις και τα συναισθήματά σου. Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τα δικά σου προβλήματα. Σταμάτα να βάζεις τον εαυτό σου στη θέση του θύματος και πάρε τη ζωή στα χέρια σου. Στην προσπάθεια να μην χάσεις τους άλλους, καταλήγεις να χάνεις λίγο – λίγο τον εαυτό σου…Υιοθέτησε μια πιο ενεργητική στάση προς τη ζωή. Διεκδίκησε την εκτίμηση και το ενδιαφέρον των άλλων μέσα από τον σεβασμό και την εκτίμηση προς τον εαυτό σου και όχι κάνοντάς τους συνεχώς τα χατίρια! Το να εξαντλείσαι ψυχικά προσαρμόζοντας τη ζωή σου στη ζωή τους δεν είναι ακριβώς αγάπη προς τον εαυτό σου, ούτε προς εκείνους.. Εκδήλωσε τις ανάγκες και τα θέλω σου χωρίς παράπονα, γκρίνια ή κάνοντας “μούτρα”, αλλά με σταθερό, σίγουρο, ενήλικο τρόπο. Αν δεν νοιαστείς και δεν πάρεις στα σοβαρά εσύ τον εαυτό σου μην περιμένεις να το κάνει κάποιος/α άλλος/η! Κανείς δεν εκτιμά τους παθητικούς, μίζερους, άβουλους ανθρώπους.. Αν το καλοσκεφτείς…ούτε κι εσύ!

Ζήλεια μου…

Υπερβολική αγάπη ή μήπως ανασφάλεια;

                                          

από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Είσαι γυναίκα και δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς τον σύντροφό σου. Όταν βγαίνει με τους φίλους του αρρωσταίνεις, δεν μπορείς να διανοηθείς πως μπορεί να περνάει καλά και χωρίς εσένα (!). Ακόμα κι όταν είσαι χωρίς εκείνον και δεις μια όμορφη γυναίκα στο δρόμο, σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε εκείνος να την θέλει. Στο μυαλό σου όλες οι γυναίκες επιθυμούν τον σύντροφό σου. Δεν πρέπει να κοιτάει, να μιλάει, να γελάει με καμία άλλη εκτός από σένα. Ζηλεύεις το παρελθόν του. Κάνεις σκηνή με το παραμικρό ερέθισμα και συνήθως ο άλλος δεν έχει καταλάβει καν τι έχει συμβεί. Παίρνεις συνεχώς τηλέφωνο, έχεις φτάσει στο σημείο να τον παρακολουθήσεις με κιάλια (όχι δεν συμβαίνει μόνο στις ταινίες, όλα από τη ζωή είναι βγαλμένα!), ή εμφανίζεσαι εκεί που δεν το περιμένει για να διαπιστώσεις αν σου λέει αλήθεια για το που είναι και με ποιον/α.

Είσαι άντρας και θέλεις να ελέγχεις κάθε κίνηση της συντρόφου σου. Δεν θέλεις να ντύνεται προκλητικά κι αν είναι δυνατόν να μην μιλάει σε κανέναν. Ζηλεύεις το παρελθόν της. Της μιλάς άσχημα και την υποβιβάζεις, συχνά μπροστά σε άλλους. Στην υποψία πως σε απατά ο θυμός σου είναι τόσο έντονος, ώστε κάποιες φορές να μην μπορείς να τον ελέγξεις και να φτάνεις στο σημείο να ασκήσεις σωματική βία.

Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα στη σχέση σου είναι περισσότεροι οι καυγάδες και οι στιγμές άγχους, καχυποψίας και θυμού, παρά οι στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης.

Οι άντρες εκφράζουν διαφορετικά τη ζήλεια τους από τις γυναίκες. Πεισμώνουν, γίνονται έξαλλοι, κι όταν νιώθουν ότι έχουν χάσει τον αυτοσεβασμό τους ζητούν εκδίκηση, κι εκεί τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν άσχημα… Ζηλεύουν περισσότερο με την υποψία ενός σεξουαλικού δεσμού της συντρόφου τους παρά ενός συναισθηματικού. Οι γυναίκες πιο συχνά μπαίνουν σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη γυναίκα. Θέλουν να διαπιστώνουν αν είναι καλύτερες από τις άλλες γυναίκες σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο σεξουαλικά, και πιο συχνά θα μπουν σε μια κατάσταση αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής απ’ ότι οι άντρες.

Δικαιολογημένη είναι η ζήλεια όταν ο/η σύντροφός σου είναι αυτάρεσκος/η και ψάχνει συνεχώς επιβεβαίωση για το πόσο επιθυμητός/η είναι, στο βλέμμα (και όχι μόνο) κάποιου άλλου ατόμου – εκτός από σένα –. Ή είναι τόσο ανασφαλής και θέλει όλα να περιστρέφονται γύρω από εκείνον/η, που προκαλεί τη ζήλεια σου εσκεμμένα για να μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου.

Η παθολογική ζήλεια είναι ένα στοιχείο, ένα “σύμπτωμα” ενός γενικότερα προβληματικού χαρακτήρα, αγγίζοντας στην ακραία της μορφή τα όρια της παράνοιας (η οποία αποτελεί ξεχωριστή ψυχωτική διαταραχή, και χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης).

Όσο χαμηλότερη αυτοεκτίμηση έχεις τόσο περισσότερο επηρεάζεσαι από τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και όλο και περισσότερο επιδιώκεις να τελειοποιήσεις την εικόνα σου, γιατί έτσι πιστεύεις θα είσαι πιο ποθητός/ή στην/στον σύντροφό σου. Όταν ο σεβασμός που έχεις για τον εαυτό σου περνάει μέσα από τον/την σύντροφό σου, τότε το άγχος να μην τον/την χάσεις είναι έντονο.

Σε ένα βαθύτερο επίπεδο θα βρούμε εμπειρίες απόρριψης ή/και αποχωρισμού και αίσθηση εγκατάλειψης από το οικογενειακό περιβάλλον που έχουν οδηγήσει σε μια αρνητική εικόνα του εαυτού, με έντονη ανασφάλεια και αίσθημα ανεπάρκειας. Επίσης η ανεπαρκής προετοιμασία του πρώτου παιδιού για τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού στην οικογένεια, ή/και η έντονη σύγκριση από τη μεριά των γονιών ανάμεσα στα αδέρφια ενισχύουν την ανασφάλεια του παιδιού. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό και στους άλλους χτίζεται μέσα από εμπειρίες αποδοχής, από μια αίσθηση ότι οι γονείς μου μ’ αγαπούν όπως είμαι, μου δείχνουν συχνά πόσο πολύ αξίζω για εκείνους κι έτσι δεν φοβάμαι πως θα με εγκαταλείψουν, νιώθω ασφαλής.

Το διαζύγιο τον γονιών είναι ένα πλήγμα στην συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού. Επηρεάζονται περισσότερο τα παιδιά του αντίθετου φύλου από αυτό του γονιού που εγκαταλείπει τη συζυγική εστία. Αν για παράδειγμα όταν ήσουν μικρή, ο μπαμπάς χώρισε με τη μαμά σου και δεν το χειρίστηκε καλά, και βρήκε άλλη γυναίκα ή ακόμα χειρότερα, βρήκε άλλη γυναίκα ενώ ήταν παντρεμένος, αυτή την εικόνα έχεις από τις ερωτικές σχέσεις. Ένιωσες προδομένη, ότι δεν αξίζεις για τον μπαμπά ή ότι έκανες κάτι και γι’ αυτό έφυγε κλπ… Αν αυτό δεν επιλυθεί, στην ενήλικη ζωή θα κουβαλάς μια αγωνία και μια βεβαιότητα ότι ο σύντροφός σου κάποια στιγμή θα φύγει ή θα σε απατήσει, ότι δεν είσαι “αρκετή” να τον κρατήσεις κλπ, και θα κάνεις οτιδήποτε περνάει απ’ το χέρι σου για να το αποτρέψεις.

Αν έχεις στερηθεί την αγάπη και την αποδοχή με το που βρεις κάποιον/α που θεωρείς ότι μπορεί να σου τα προσφέρει αυτά, πέφτεις με τα μούτρα και φυσικά δεν θέλεις να τον/την μοιραστείς με κανέναν. Καταφέρνεις όμως να έχεις μια σχέση συμβιωτική, όπου ο/η σύντροφός σου δεν μπορεί να αναπνεύσει, μια σχέση εξάρτησης από αυτά που θεωρείς ότι μπορεί να σου προσφέρει. Μήπως ζηλεύεις τον μύθο που έχεις πλάσει γύρω από εκείνον/η και όχι το ίδιο το άτομο;

Προσπαθείς να κάνεις τον/την σύντροφό σου “κτήμα σου”, για να μην τον/την χάσεις και για να προλάβεις οτιδήποτε μπορεί να σε πληγώσει. Για αρκετούς ανθρώπους μια απιστία αποτελεί πλήγμα στην κοινωνική τους εικόνα. Νιώθουν ότι γελοιοποιούνται και ότι εκθέτονται κοινωνικά.

Η παθολογική ζήλεια όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον χωρισμό. Με τους συνεχείς καυγάδες τον/την κρατάς συναισθηματικά σε απόσταση. Δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, άρα πως περιμένεις ο άλλος/η να σε εμπιστευτεί και να ακουμπήσει συναισθηματικά σε σένα... Φυσικά και θα είναι απόμακρος/η και δεν θα επενδύει συναισθηματικά στη σχέση, ακόμα κι αν το θέλει πολύ. Πρέπει κι εκείνος/η να προστατέψει τον εαυτό του/της από την παράλογη συμπεριφορά σου.

Θέλεις να ελέγχεις τον/την άλλον/η, είσαι συνέχεια σε επιφυλακή, χάνεις τον ύπνο σου, αφιερώνεις όλο σου τον χρόνο για να τον/την πιάσεις επ’ αυτοφώρω και να επιβεβαιωθείς, αλλά έχεις σκεφτεί ότι εκείνη την στιγμή ο/η άλλος/η είναι που ελέγχει τη ζωή σου, κι όχι εσύ τη δική του/της; Όλη αυτή η προσπάθεια να τον/την κρατήσεις μόνο για σένα, σε τοποθετεί σε μια θέση εξάρτησης. Καταλήγεις να του/της ανήκεις, και όχι να σου ανήκει…

Ψυχοσωματικές παθήσεις

Όταν το σώμα μιλά…

από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Μέσω του σώματος μπορούμε να μιλήσουμε για τον εαυτό μας. Εκφράζουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, τις αγωνίες και το άγχος μας.

Όταν αυτά δεν εκφράζονται σε συναισθηματικό επίπεδο ικανοποιητικά ή καθόλου οδηγούν σε διάφορα οργανικά προβλήματα όπως αϋπνία, ταχυκαρδία, ημικρανία, σπαστική κολίτιδα, στομαχικά προβλήματα, σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, προβλήματα μυοσκελετικά, δερματικά (π.χ. ακμή), αναπνευστικά (π.χ. άσθμα), ενδοκρινολογικά (π.χ. θυροειδής), γυναικολογικά (π.χ. δυσμηνόρροια)  κ.α. Συνήθως έχουμε κάνει όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, θεραπείες κλπ. αλλά τα συμπτώματα παραμένουν ή υπάρχουν περίοδοι έξαρσης και ύφεσης...

Μέσω της ασθένειας εκφράζουμε στους γύρω μας, αλλά και στον εαυτό μας, την δυσφορία μας και γενικότερα όσα δεν μπορούμε να πούμε με τον λόγο. Ουσιαστικά μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι κάτι δεν πάει καλά και μας αναγκάζει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας. Ο σωματικός πόνος είναι πιο “ορατός”, γίνεται πιο εύκολα αντιληπτός. Είναι επίσης κι ένας τρόπος να προστατέψουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, τη συνείδησή μας. Δεν αφήνουμε το συναίσθημα να μας κατακλύσει και επιπλέον ο σωματικός πόνος είναι πιο αποδεκτός και από μας και από τον περίγυρό μας.

Η ασθένεια έρχεται ως “θεραπεία” του βαθύτερου συναισθήματος που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Αυτή όμως είναι η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη δείχνει ότι όσο ασχολούμαστε με την οργανική έκφραση του προβλήματος απομακρυνόμαστε από την πραγματική αιτία του. Τα πράγματα βέβαια δεν είναι τόσο απλά. Για να αφήσεις το συναίσθημα που βρίσκεται πίσω από την ασθένεια να εκφραστεί, θα πρέπει πρώτα να το αναγνωρίσεις, να το συνειδητοποιήσεις, να μην το φοβηθείς.. Ένα από τα σημαντικότερα εμπόδια που συναντά κανείς σ’ αυτή την προσπάθεια είναι η άρνηση. Από τη στιγμή που η ασθένεια εμφανίστηκε για να μας “προστατέψει” από συναισθήματα που θα μας προκαλέσουν δυσφορία, φυσικό είναι υποσυνείδητα να μπλοκάρουμε οτιδήποτε μπορεί να μας αποκαλύψει την αιτία της. Υπάρχουν βέβαια και τα δευτερογενή οφέλη. Όταν είσαι άρρωστος/η σε φροντίζουν, σε προσέχουν, ενδιαφέρονται για σένα. Δύσκολο να αποχωριστείς κάτι τέτοιο…Στηρίζεσαι όμως σε μια αυταπάτη.

Το ότι το πρόβλημα είναι ψυχοσωματικό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποβεί μοιραίο για την υγεία σου. Προτιμάς να υποφέρεις από το να ανακαλύψεις πτυχές του εαυτού σου και να λύσεις το πρόβλημα;

Ας πάρουμε για παράδειγμα την ημικρανία. Πίσω από την ημικρανία κρύβεται η επιθυμία για έλεγχο. Εμφανίζεται συνήθως όταν χάνουμε τον ρυθμό μας, όταν δυσκολευόμαστε να προσαρμοστούμε σε νέες καταστάσεις ή σε κατάσταση ξεκούρασης (π.χ. το Σαββατοκύριακο). Όταν νιώθουμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο δημιουργείται ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας. Υπάρχει η αίσθηση ότι δεν μπορείς να “σηκώσεις κεφάλι”. Στην πραγματικότητα έχει να κάνει με βαθύτερες επιθυμίες μας που πρέπει όμως να αποσιωπηθούν, με συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί και έχουν συγκρατηθεί (όπως πχ θυμός)  ή με την υλοποίηση ενός δύσκολου σχεδίου μας. Συνήθως συνοδεύεται από πόνο στον αυχένα, το σημείο συνάντησης της ιδέας (εγκέφαλος) και της εξωτερίκευσής της (ώμοι). Η ημικρανία μπορεί επίσης να συνοδεύεται από διαταραχές της όρασης που μας εμποδίζει να “δούμε” καθαρά το συναίσθημα που κρύβεται από κάτω, και από εμετούς, όταν συσσωρεύεται υπερβολική “ποσότητα” συναισθήματος και έτσι αποβάλλεται ένα μέρος της. Από ημικρανίες υποφέρουν συνήθως άνθρωποι που νιώθουν ενοχές όταν είναι χαρούμενοι ή χαλαροί. Σα να μην τους αξίζει…

Δεν χρειάζεται να αλλάξεις ζωή. Μπορείς να προσπαθήσεις τουλάχιστον να απελευθερωθείς από τις αυταπάτες σου. Κι όταν το καταφέρεις αυτό, τότε είναι που συμβαίνει το εξής καταπληκτικό…αλλάζουν και τα πράγματα γύρω σου..!