Τάσεις Φυγής: Μέρος 2ο

Στην περίπτωση του Eric (βλέπε προηγούμενο post: Τάσεις Φυγής: Μέρος 1) ήταν η παρεμβατική οικογένεια από την οποία ήθελε να ξεφύγει. Για κάποιον άλλο μπορεί να είναι μια αποτυχία στον αισθηματικό ή επαγγελματικό τομέα που να τον οδηγήσει στο να θέλει να φύγει μακριά ή να κλειστεί στον εαυτό του ή και τα δύο.

Το να κλείνεσαι στον εαυτό σου είναι κι αυτό όμως μια φυγή. Μια φυγή από την πραγματικότητα που σε βαραίνει. Κλείνομαι στον εαυτό μου σημαίνει δεν μπορώ – το πιο σωστό είναι “δεν θέλω” – να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στη ζωή μου, δεν θέλω να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου – ούτε των άλλων – νιώθω πως δεν αντέχω τίποτα, όλους και όλα τα νιώθω πιεστικά. Είναι τρομερό να μην πηγαίνουν τα πράγματα όπως τα θέλεις έτσι; Υπάρχει όμως κάποιος κανόνας/νόμος που να λέει πως όλα στη ζωή θα εξελίσσονται όπως ακριβώς τα θέλεις; Δέχτηκες αυστηρή κριτική ως παιδί και τώρα κάνεις το ίδιο στον εαυτό σου. Δεν χρειάζεται να τιμωρείς τον εαυτό σου επειδή απέτυχες σε κάτι ή επειδή τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα είχες σχεδιάσει. Δεν μπορείς να ελέγχεις τα πάντα στη ζωή σου. Αυτό που μπορείς όμως να ελέγχεις είναι το κατά πόσο θα καταρρέεις ή όχι κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δύσκολη κατάσταση. Σκέψου όμως πως μαζί με τον εαυτό σου τιμωρείς και τους ανθρώπους που σε αγαπούν. Είσαι σίγουρος/η πως θέλεις κάτι τέτοιο;

Όταν είσαι βέβαια σε μια κατάσταση, όπου δεν θέλεις να ασχοληθείς με τίποτα και με κανέναν, έχεις τους άλλους να σε φροντίζουν, να ασχολούνται μαζί σου και παίρνεις την επιβεβαίωση ότι σε αγαπούν (βλέπε παλαιότερο post “Θυματοποίηση”). Ωραίο είναι ως ένα βαθμό να μην έχεις την ευθύνη για τη ζωή σου…ξεκούραστο! Έτσι ήταν όταν ήμασταν παιδιά. Σκέψου όμως πόσα χάνεις και πόσα πρόκειται να χάσεις στο μέλλον, γιατί κάποια στιγμή οι άνθρωποι θα κουραστούν να “νταντεύουν” έναν/μια ενήλικα/η άντρα/γυναίκα.

Η απάντηση στην ερώτησή σου: “Και τι να κάνω;” είναι: Ζήτα βοήθεια! Ή μήπως είσαι πολύ περήφανος/η για να κάνεις κάτι τέτοιο; Όταν όλοι σε φροντίζουν κι εσύ δεν κάνεις τίποτα για τον εαυτό σου, που είναι τότε η υπερηφάνεια σου; Στο μόνο πράγμα που θα έπρεπε να ρίξεις την περηφάνια σου είναι στο να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον/α που θα σε βοηθήσει να βγεις από τη μιζέρια σου.

Με το να απο-φεύγεις τα όποια προβλήματα έχεις, σε οδηγεί σε έναν δρόμο αρκετά μοναχικό. Και είναι μοναχικός γιατί σταδιακά αρχίζεις να απομακρύνεσαι, όχι μόνο από τα δικά σου συναισθήματα, αλλά και από τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Σταμάτα να προβάλεις στο περιβάλλον σου τις δικές ανασφάλειες και τους φόβους σου. Η αλλαγή ξεκινάει από τον εαυτό σου. Αν δεν συνειδητοποιήσεις και δεν προσπαθήσεις έστω και λίγο να αλλάξεις κάποια πράγματα στον εαυτό σου που σου προκαλούν δυσφορία, μην περιμένεις ότι ως δια μαγείας θα αλλάξει το περιβάλλον σου. Τότε και μόνο τότε θα βλέπεις τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται, αλλά θα μπορείς και να τις αξιοποιείς. Όσο μένεις μέσα στους φόβους σου ακινητοποιείσαι, μουδιάζεις και αφήνεις τη ζωή να σε προσπερνάει.