Είναι γλυκό το πιοτό της...φυγοπονίας!
Νιώθεις πως
δεν μπορείς να λειτουργήσεις χωρίς τους γονείς, τους φίλους ή τον/την σύντροφό
σου; Αγχώνεσαι στην ιδέα ότι πρέπει να ασχοληθείς με κάποιο θέμα μόνος/η σου χωρίς να το κάνει κάποιος
άλλος για σένα; Θεωρείς δεδομένη την φροντίδα τους και ότι είναι μέσα στις υποχρεώσεις τους να είναι παρόντες
ακόμα και στο πιο απλό πρόβλημα που μπορεί να προκύψει; Τι συμβαίνει όταν
κάποια στιγμή δεν είναι εφικτό αυτό;
Πολλοί ενήλικες
έχοντας στερηθεί και κουραστεί συναισθηματικά ή/και σωματικά κατά την παιδική
τους ηλικία, έχουν την τάση ως γονείς είτε να θέλουν να “προστατέψουν” τα
παιδιά τους από οποιονδήποτε πόνο, κόπο, αγωνία κλπ. είτε να γίνουν το ίδιο
στερητικοί συναισθηματικά όπως οι γονείς τους. Στην πρώτη περίπτωση αυτό που
καταφέρνουν άθελά τους είναι να μαθαίνουν στο παιδί τους πως δεν χρειάζεται να
κοπιάσει για κάτι, γιατί η μαμά ή/και ο μπαμπάς θα σκεφτούν “πριν από σένα για
σένα”. Καλύπτουν έτσι κι ένα μέρος από το δικό τους συναισθηματικό κενό, με
το να τους έχει το παιδί ανάγκη.
Υποσυνείδητα η σκέψη είναι, για να με
έχει κάποιος ανάγκη, πάει να πει ότι αξίζω.
Έτσι παίρνουν ένα μέρος της αξίας
και της αναγνώρισης που στερήθηκαν
ως παιδιά από τους γονείς τους. Έχουν αναλάβει όμως πλήρως την ευθύνη του
εαυτού σου. Αυτό είναι φυσιολογικό μέχρι την ηλικία των 18 – 24 μηνών. Πιο
απλά: μέχρι την ηλικία που αρχίζεις να περπατάς μόνος σου! Από εκεί και πέρα αρχίζεις
να μαθαίνεις τι επιτρέπεται και τι δεν
επιτρέπεται να κάνεις, τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις σου. Έτσι μεγαλώνεις περιμένοντας τα πάντα από τους
άλλους, καταβάλλοντας ελάχιστη έως καμία προσπάθεια να βοηθήσεις τον εαυτό σου.
Στην ενήλικη ζωή ψάχνεις έναν/μια σύντροφο που θα φροντίζει επίσης για τα πάντα. Αυτή είναι η μια όψη του
νομίσματος.
Στην άλλη όψη βρίσκεται
η “συναισθηματική πείνα”. Έχοντας κουραστεί ψυχικά να περιμένεις την αναγνώριση
από έναν ή/και τους δύο γονείς, ψάχνεις υποσυνείδητα να βρεις έναν “σωτήρα”. Αυτόν/ή που θα σε φροντίζει,
θα σε προσέχει, θα σε νοιάζεται όπως ήθελες οι γονείς σου να είχαν κάνει, χωρίς εσύ να προσπαθήσεις για τίποτα. Αφήνεις
τον εαυτό σου πάνω του/της, γιατί απ’ τη μια δεν πιστεύεις ότι μπορείς να
πετύχεις πράγματα μόνος/η σου κι απ’ την άλλη νιώθεις ότι αρκετά προσπάθησες
και “πάλεψες” στη ζωή σου.
Πολύ συχνά
παρατηρείται να φροντίζει ο γονιός το παιδί και ταυτόχρονα να είναι στερητικός. Για παράδειγμα ο μπαμπάς να φροντίζει
για τα πάντα, να μην λείπει κανένα υλικό αγαθό από την οικογένεια, αλλά να
είναι απόμακρος ψυχικά, αδιάφορος ή σκληρός απέναντι στα παιδιά του… “Ο πατέρας
μου φρόντιζε να μη μας λείψει τίποτα”, ακούμε πολύ συχνά. Αν το ψάξεις λίγο
βλέπεις ότι αναφέρεται στα υλικά αγαθά. Έλειπε όμως το πιο σημαντικό το οποίο
δεν αγοράζεται με χρήματα: η συναισθηματική εκδήλωση της αγάπης.
Στη θεραπεία είναι τα άτομα που θέλουν να
γίνουν καλά σε ελάχιστο χρόνο με ελάχιστο ή καθόλου κόπο από τη μεριά τους.
Εναποθέτουν τον εαυτό τους στα χέρια του ψυχοθεραπευτή λέγοντας (ή υπονοώντας) “κάνε με καλά”. Τους είναι αδιανόητο ότι
θα προσπαθήσουν και εκείνοι γι’ αυτό. Ο ψυχοθεραπευτής δεν θα λειτουργήσει, και
δεν θα πρέπει να λειτουργήσει, όπως τα υπόλοιπα άτομα στη ζωή σου. Δεν θα
παίξει τον ρόλο του σωτήρα. Γι’ αυτό μην βιαστείς να τον/την κατηγορήσεις αν
δεν σου κάνει το χατίρι… Δεν θα σου δώσει μασημένη τροφή. Ίσως χρειαστεί να σε “ταΐσει”
σε κάποια δύσκολη στιγμή, αλλά κυρίως θα σου μάθει πώς να κρατάς το πιρούνι με
έναν τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορείς να τρως μόνος/η σου. Θα σε οδηγήσει έμμεσα σε ένα
σημείο ώστε να συνειδητοποιήσεις μόνος/η σου τον τρόπο που λειτουργείς στη ζωή
σου, και με την καθοδήγησή του να
βρεις καινούργιους, πιο λειτουργικούς τρόπους να ζεις την καθημερινότητά σου.
Αλλιώς δεν έχει νόημα. Δεν αρκεί να το ακούσεις, πρέπει να το νιώσεις, να το βιώσεις, όταν η στιγμή
θα είναι κατάλληλη.
Οι σχέσεις
όπως και όλοι οι τομείς της ζωής δεν προχωράνε όταν φροντίζουν μόνο οι άλλοι για σένα…Όταν περιμένεις
να σε “ταΐσουν”, τη στιγμή που μπορείς και μόνος/η σου, το πιο πιθανό είναι να
μείνεις νηστικός/ή! Σίγουρα όταν έχεις βολευτεί σε μια κατάσταση δεν είναι
εύκολο να την αποχωριστείς. Είναι καιρός όμως να συνειδητοποιήσεις ότι όταν
στηρίζεσαι στους άλλους και όχι στον εαυτό σου, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να
παραπονιέσαι, όταν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή σου. Ανέλαβε την ευθύνη του
εαυτού σου και της ζωής σου. Η ικανοποίηση
που θα νιώσεις όταν το καταφέρεις δεν περιγράφεται…
