Ψυχίατρος, Ψυχολόγος, Ψυχαναλυτής ή Ψυχοθεραπευτής;

Όλοι κάνουν την ίδια δουλειά ή μήπως όχι;

                                              από την ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Υπάρχει – δικαιολογημένα – μια σύγχυση σχετικά με το τι ακριβώς κάνει ο κάθε  ειδικός της ψυχικής υγείας. Όλοι σίγουρα ασχολούνται με τα προβλήματα της ψυχικής υγείας του ανθρώπου αλλά από εκεί και πέρα; Γενικά θα λέγαμε ότι ο καθένας έχει διαφορετικό εκπαιδευτικό υπόβαθρο, χρησιμοποιεί διαφορετική τεχνική και βλέπει τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνιά.

Συγκεκριμένα ο ψυχίατρος είναι γιατρός. Έχει πτυχίο ιατρικής (6 χρόνια) και έχει ειδικευτεί στην ψυχιατρική (5 χρόνια). Θα ακούσει το πρόβλημα, θα αναλύσει τα συμπτώματα, θα κάνει τη διάγνωση και θα χορηγήσει κάποια φαρμακευτική αγωγή. Ουσιαστικά αντιμετωπίζει το σύμπτωμα π.χ. άγχος και όχι την αιτία που το δημιουργεί. Σε βαριές ψυχιατρικές διαταραχές όμως (π.χ. σχιζοφρένεια, παρανοειδής προσωπικότητα κλπ), είναι απαραίτητη η ψυχιατρική παρακολούθηση και η χορήγηση φαρμάκων.

Ο ψυχολόγος έχει πτυχίο ψυχολογίας (4 χρόνια) και πιθανότατα κατέχει και κάποιον μεταπτυχιακό τίτλο π.χ. στη συμβουλευτική ψυχολογία (συμβουλευτικός ψυχολόγος), στην κλινική ψυχολογία (κλινικός ψυχολόγος) κλπ. Η φοίτηση σε κάποιο μεταπτυχιακό διαρκεί από 2 μέχρι 5 εξάμηνα ανάλογα το μεταπτυχιακό. Η επιστημονική του κατάρτιση τον καθιστά γνώστη της ψυχοπαθολογίας του ανθρώπου, όχι όμως και ψυχοθεραπευτή. Δεν είναι καταρτισμένος να κάνει μια θεραπεία σε βάθος. Η δουλειά του είναι διαγνωστική, συμβουλευτική, προωθώντας την αυτογνωσία και τη συνειδητοποίηση της στάσης ζωής.

Ο ψυχαναλυτής και ο ψυχοθεραπευτής θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνουν και οι δύο την ίδια δουλειά. Αυτό που διαφέρει είναι η σχολή στην οποία έχει εκπαιδευτεί ο καθένας και κατ’ επέκταση η τεχνική που χρησιμοποιεί στην θεραπεία. Συγκεκριμένα βασική προϋπόθεση για να εκπαιδευτείς στην ψυχανάλυση ή σε κάποια ψυχοθεραπευτική μέθοδο είναι να έχεις αποκτήσει πρώτα είτε πτυχίο ιατρικής (κυρίως στην ειδικότητα της ψυχιατρικής) ή πτυχίο σε σχολή του χώρου της ψυχικής υγείας και των επιστημών του ανθρώπου (συνήθως ψυχολογίας). Η εκπαίδευση (ανάλογα με τη σχολή) διαρκεί 4 – 6 χρόνια.

Η ψυχανάλυση ιδρύθηκε από το νευρολόγο S.Freud στην προσπάθειά του να βρει νέους τρόπους θεραπείας σε κάποια προβλήματα ασθενών του, τα οποία όμως δεν είχαν οργανική αιτία. Στην κλασική ψυχανάλυση οι συνεδρίες διαρκούν 45-60 λεπτά και γίνονται κατά μέσο όρο 3 φορές την εβδομάδα, ανάλογα με το θέμα του κάθε αναλυόμενου. Είναι μια διαδικασία που διαρκεί αρκετά χρόνια.

Οι συνεργάτες και συνεχιστές του Freud, όπως για παράδειγμα Jung, Adler, Reich, Klein κ.α., συμφώνησαν ή διαφώνησαν με κάποια σημεία της θεωρίας του, την εξέλιξαν και αναζήτησαν νέους τρόπους ερμηνείας και αντιμετώπισης των ψυχικών προβλημάτων, δημιουργώντας ο καθένας τη “σχολή” του και κατ’ επέκταση τη δική του τεχνική. Τότε μιλάμε για κλασική ψυχανάλυση αλλά ψυχαναλυτικά προσανατολισμένες ψυχοθεραπείες ή αλλιώς “εν τω βάθει” ψυχοθεραπείες. Και η ψυχανάλυση και αυτού του τύπου οι ψυχοθεραπείες πηγαίνουν πέρα από τη συνειδητοποίηση και την αυτογνωσία. Ανακαλύπτεις υποσυνείδητα κίνητρα, ανάγκες, προσδοκίες, φόβους και πεποιθήσεις τα οποία καθόριζαν τη ζωή σου χωρίς να το καταλαβαίνεις και ανακαλύπτεις νέους λειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς, χωρίς απαραίτητα να έχουν αλλάξει οι συνθήκες ζωής σου. Η ψυχοθεραπεία εστιάζει και στην παρούσα κατάσταση, αλλά ο απώτερος στόχος είναι η εύρεση της βαθύτερης αιτίας των προβλημάτων, η “επούλωση” των ψυχικών τραυμάτων, η αλλαγή της στάσης ζωής έτσι ώστε καταστάσεις ή άνθρωποι που σε μπλόκαραν και σε επηρέαζαν αρνητικά στο παρελθόν, να αντιμετωπίζονται με πιο λειτουργικούς για σένα τρόπους. Γίνεται θεραπευτική δουλειά με ολόκληρη τη δομή του χαρακτήρα και όχι με τα μεμονωμένα συμπτώματα. Συνειδητοποιείς καλύτερα τη σχέση ανάμεσα στον τρόπο που σκέπτεσαι, που αισθάνεσαι και που συμπεριφέρεσαι. Η διάρκεια των συνεδριών είναι επίσης 45-60 λεπτά 1 φορά την εβδομάδα (κάποιες φορές 2 φορές την εβδομάδα για λίγο διάστημα, συνήθως στην αρχή της θεραπείας, όταν το άτομο είναι πολύ φορτισμένο συναισθηματικά). Μια ψυχοθεραπεία του βάθους διαρκεί από μερικούς μήνες μέχρι χρόνια – όχι τόσα όμως όπως η κλασική ψυχανάλυση – ανάλογα με το θέμα του ατόμου.

 Υπάρχουν επίσης και οι μεταγενέστερες μορφές ψυχοθεραπείας με σημαντικότερες την ψυχοθεραπεία gestalt, τη συστημική ψυχοθεραπεία και τη γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία. Δεν ασχολούνται τόσο με το παρελθόν και τα παιδικά τραύματα, αλλά επικεντρώνονται περισσότερο στο παρόν και στην αλλαγή των μη λειτουργικών συμπεριφορών. Η διάρκειά τους ποικίλει, π.χ. η γνωσιακή-συμπεριφορική ψυχοθεραπεία διαρκεί λίγους μήνες, η gestalt από λίγους μήνες μέχρι κάποια χρόνια, ανάλογα με το αίτημα του θεραπευόμενου, κλπ.

Ουσιαστικά ψυχαναλυτής λέγεται αυτός που έχει εκπαιδευτεί στην κλασική (φροϋδική) ψυχανάλυση και ψυχοθεραπευτής αυτός που έχει εκπαιδευτεί σε κάποια από τις υπόλοιπες ψυχοθεραπείες (ψυχοδυναμικού τύπου ή μη).

Η διαδικασία αυτογνωσίας, συμβουλευτικής και ψυχανάλυσης-ψυχοθεραπείας απευθύνεται σε ανθρώπους οι οποίοι δεν πάσχουν από βαριές ψυχικές διαταραχές (π.χ. σχιζοφρένεια). Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει το άτομο επαφή με την πραγματικότητα, να έχει ένα συγκροτημένο Εγώ. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια παραισθήσεων δεν είναι εφικτό να μπορέσουμε να κάνουμε μία θεραπεία μέσω λόγου. Χρειάζεται παράλληλη φαρμακοθεραπεία, και αυτό είναι δουλειά του ψυχιάτρου, να "κατευναστούν" τα ψυχωτικά συμπτώματα. Τότε μόνο μπορεί να συνδυαστεί με μια υποστηρικτική ψυχοθεραπεία.

Βασικό στοιχείο στην ψυχανάλυση και σε αρκετές σχολές ψυχοθεραπείας είναι η προσωπική θεραπεία του θεραπευτή. Κάτι που δεν ισχύει για τους ψυχιάτρους και τους ψυχολόγους. Είναι υποχρεωμένος ο εκπαιδευόμενος ψυχαναλυτής/ψυχοθεραπευτής να κάνει ο ίδιος ψυχανάλυση/ψυχοθεραπεία. Οφείλει να έχει λύσει τα δικά του θέματα πριν ασχοληθεί με τα θέματα του άλλου. Εάν δεν γνωρίζει κάποια πράγματα για τον εαυτό του είναι πάρα πολύ εύκολο να “μπλέξει” χωρίς να το καταλάβει τα δικά του προβλήματα με τα προβλήματα του θεραπευόμενου, να μπλοκάρει η θεραπεία και να μην οδηγείται πουθενά. Ρίχνοντας μια ματιά ο καθένας στο περιβάλλον που μεγάλωσε και βλέποντας τα ψυχικά θέματα και “κολλήματα” – μικρά ή μεγάλα – που μπορεί να είχαν οι γονείς, δάσκαλοι, φίλοι μας θα δούμε πόσο μας έχουν – λίγο ή πολύ – επηρεάσει. Ο θεραπευτής μεγάλωσε άραγε σε ένα ιδανικό περιβάλλον; Ή μήπως η γνώση που απέκτησε από τα βιβλία τον καθιστά αυτόματα ψυχικά υγιή; Η γνώση των βιβλίων είναι καλή για να κάνεις το πρώτο βήμα όχι όμως να φτάσεις στο τέρμα. Πολύ απλά: για να δείξεις τον δρόμο σε έναν άνθρωπο θα πρέπει πρώτα να τον έχεις βρει εσύ ο/η ίδιος/α.

Ποια μορφή ψυχοθεραπείας θα επιλέξει ο καθένας για τον εαυτό του είναι καθαρά θέμα υποκειμενικό. Τον σημαντικότερο ρόλο όμως παίζει η προσωπικότητα του θεραπευτή. Καταλαβαίνεις από τις πρώτες συνεδρίες αν σου ταιριάζει ο θεραπευτής και η προσέγγισή του/της ή όχι. Θα πρέπει να νιώθεις καλά και άνετα μαζί του/της. 

Μην εντυπωσιάζεσαι από ακριβά γραφεία ή από τις όποιες καλές δημόσιες σχέσεις μπορεί να έχει ο θεραπευτής και αμελήσεις άλλα πιο ουσιώδη. Δεν είναι κακό να ρωτήσεις για τις σπουδές ή την ψυχοθεραπευτική προσέγγιση στην οποία έχει εκπαιδευτεί ή αν έχει κάνει ο ίδιος θεραπεία. 

Ακολούθησε τη διαίσθησή σου…ξέρει καλύτερα!

Επαγγελματική εξουθένωση

Όταν…enough is enough...

                               από την ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Μια φορά κι έναν καιρό ήσουν ένας άνθρωπος με όρεξη και ενδιαφέρον για τη δουλειά σου.. Μέρα με τη μέρα αρχίζεις να μην θέλεις να πας στη δουλειά (ειδικά αν είναι Δευτέρα), ό, τι σε ευχαριστούσε κάποτε στη δουλειά τώρα σου φαίνεται “βαρύ”, εκνευρίζεσαι εύκολα με τους συναδέλφους και τους πελάτες, δεν σε ενδιαφέρει τις περισσότερες φορές αν κάνεις τη δουλειά σου σωστά, και γενικότερα χάνεις όποιο θετικό συναίσθημα είχες για το αντικείμενο της δουλειά σου.

 Οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν σήμερα (αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον, ανάληψη υπερβολικών υποχρεώσεων χωρίς την αντίστοιχη αμοιβή και εκτίμηση για την εργασία που προσφέρεις κλπ) δημιουργούν ένα έντονο και μόνιμο άγχος.

Το χρόνιο και έντονο εργασιακό stress οδηγεί στην εμφάνιση του συνδρόμου της “επαγγελματικής εξουθένωσης”. Τα πρώτα σημάδια είναι η απώλεια της ενεργητικότητας και κινήτρου για εργασία και εν συνεχεία για τους υπόλοιπους τομείς της ζωής και μια αίσθηση “μουδιάσματος” και αδυναμίας να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Κύρια χαρακτηριστικά είναι:

•                        Έντονο άγχος
•                        Έλλειψη ελπίδας
•                        Αρνητισμός
•                        Ευερεθιστότητα και ξεσπάσματα θυμού
•                        Αίσθημα ματαίωσης
•                        Αναποφασιστικότητα
•                        Αίσθηση εγκλωβισμού σε μια κατάσταση από την οποία δεν υπάρχει διαφυγή
•                        Αίσθηση υπερβολικής πίεσης από τα καθήκοντα της εργασίας
•                        Αβεβαιότητα για την επιλογή του επαγγέλματος ή του χώρου εργασίας καθώς και την επαγγελματική επάρκεια και τις ικανότητές του.

•                        Έλλειψη ικανοποίησης από την εργασία
•                        Ανία και αδιαφορία
•                        Ροπή σε ατυχήματα

Στις αλλαγές της διάθεσης έρχονται να προστεθούν και κάποια σωματικά συμπτώματα που θα έπρεπε να δώσουμε σημασία και μας χτυπούν το καμπανάκι όπως έντονη κόπωση, συχνοί πονοκέφαλοι, μυοσκελετικοί πόνοι (αυχένας, πλάτη, αρθρώσεις), γαστρεντερικά προβλήματα (πόνοι στο στομάχι, γαστρεντερίτιδες κλπ.), αϋπνία ή υπερβολικός ύπνος, αύξηση ή μείωση βάρους, δυσλειτουργία στη σεξουαλική ζωή, συχνά κρυολογήματα ή παρατεταμένη ασθένεια.

Αν είσαι άτομο ευσυνείδητο, θέλεις να είναι όλοι γύρω σου ευχαριστημένοι, γιατί έχεις τόση μεγάλη ανάγκη αποδοχής από τους άλλους με αποτέλεσμα δύσκολα να λες όχι, τότε είσαι πιο επιρρεπής στην επαγγελματική εξουθένωση. Έχεις υπερβολικές απαιτήσεις από τον εαυτό σου (και κατ’ επέκταση και από τους άλλους), θέλεις ό, τι κάνεις να το κάνεις τέλεια. Δύσκολα ζητάς  βοήθεια, προτιμάς να δουλεύεις μόνος/η και αναλαμβάνεις περισσότερα από όσα αντέχεις φτάνοντας συχνά ψυχικά και σωματικά στα όριά σου. Θέτεις μη ρεαλιστικούς στόχους και συνήθως μέσα από τη δουλειά και τα επιτεύγματά σου στον εργασιακό χώρο νιώθεις ότι αξίζεις.

Όλα αυτά δημιουργούν μια αρνητική εικόνα για τον εαυτό, επηρεάζοντας άμεσα την προσωπική και κοινωνική ζωή, αφού εύκολα μεταφέρουμε τα προβλήματα της δουλειάς εκεί. Σίγουρα στις μέρες μας είναι δύσκολο να αλλάξεις τις εργασιακές συνθήκες ή να εκφράσεις τη δυσαρέσκειά σου για οτιδήποτε σε πιέζει στη δουλειά. Αυτό που μπορείς να αλλάξεις όμως είναι μικρά πράγματα στην καθημερινότητά σου. Για παράδειγμα αντί να θέτεις έναν πολύ υψηλό στόχο, να τον “σπάσεις” σε μικρότερους, οι οποίοι θα είναι πιο εφικτοί. Έτσι η αίσθηση ότι καταφέρνεις πράγματα στην ζωή σου θα είναι πιο συχνή.

Αφού μόνο μέσα από τη δουλειά νιώθεις ότι αξίζεις, γιατί εκεί έχεις επενδύσει συναισθηματικά (η δουλειά είναι κάτι που ελέγχουμε πιο εύκολα, απ’ ότι π.χ. μια σχέση), δύσκολα θα επιτρέψεις στον εαυτό σου την απραξία! Θα πρέπει να οργανώσεις καλύτερα τον χρόνο σου έτσι ώστε να έχεις λίγο χρόνο για σένα. Να επιτρέψεις στον εαυτό σου να μην κάνει για κάποιες ώρες ή μέρες (πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να χαλαρώσουν ούτε στην άδειά τους) τίποτα που να έχει σχέση με δουλειά. Αρκετοί ακόμα και τα χόμπυ τους τα βάζουν σε ένα αυστηρό πρόγραμμα εργασιακού τύπου. Πάρε επαφή με τα συναισθήματά σου και μην χρησιμοποιείς τη δουλειά ή άλλες δραστηριότητες για να μην νιώθεις και σκέφτεσαι τα όποια προβλήματα. Όσο περισσότερο τα αγνοείς, τόσο θα αυτό θα σε εξαντλήσει ψυχικά και σωματικά.

Μοιράσου τις ευθύνες και τις αρμοδιότητες της δουλειάς, έστω κι αν τα πράγματα δεν γίνουν (τέλεια) όπως τα θέλεις. Ίσως όμως εκπλαγείς ευχάριστα. Το ίδιο ισχύει και για την προσωπική σου ζωή. Το να ζητάς βοήθεια δε σημαίνει ότι δεν είσαι ικανός/η!

Όλα αυτά έχουν βαθύτερα αίτια για τον καθένα διαφορετικά.. Όταν έρχεται η εργασία να καλύψει αυτό το οποιοδήποτε συναισθηματικό κενό, το πιο πιθανό είναι να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την προσωπική μας ζωή και τα αγαπημένα μας πρόσωπα, τη σχέση μας (αν υπάρχει!).

Είναι σημαντικό λοιπόν να έχεις στη ζωή σου και να επενδύεις συναισθηματικά σε ανθρώπους που πιστεύουν σε σένα, δεν σε κριτικάρουν, δεν σε ανταγωνίζονται και σε βοηθούν να εξελίσσεσαι προς το καλύτερο. Βγάλε απ’ τη ζωή σου τους ανθρώπους και τις συνήθειες που “ρουφούν” την ενέργειά σου. Η ζωή σου είναι πολύτιμη! Δεν χρειάζεται να εξουθενωθείς για να καταλάβεις ότι η ψυχή σου και το σώμα σου δεν αντέχουν άλλο τον τρόπο ζωής που έχεις επιλέξει.

Χαμηλή αυτοπεποίθηση

Αν δεν αγαπήσεις τον εαυτό σου, μην περιμένεις να το κάνει κάποιος άλλος για σένα…

                                  από την ψυχολόγο-ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

  

Κάποιοι/ες από σας αντιμετωπίζετε δυσκολία στο να δημιουργήσετε φιλικές ή ερωτικές σχέσεις και ακόμα κι όταν τις δημιουργείτε δεν αργούν να φανούν τα προβλήματα. Εστιάζετε στα αρνητικά και όχι στα θετικά ενός γεγονότος ή μιας κατάστασης. Νιώθετε αμηχανία στα θετικά σχόλια των γύρω σας. Υποβιβάζετε τα θετικά σας στοιχεία και αναφέρεστε πιο συχνά στον εαυτό σας με αρνητικούς χαρακτηρισμούς παρά με θετικούς. Σε περίπτωση αποτυχίας η στεναχώρια και οι αυτοκατηγορίες είναι έντονες.  Η κριτική για σας είναι μαχαίρι στην καρδιά ακόμα κι αν είναι εποικοδομητική και δεν αντέχετε τα αρνητικά σχόλια. Ένα αρνητικό σχόλιο μπορεί να το σκέφτεστε για μέρες και να χάσετε τον ύπνο σας! Με ευκολία όμως κριτικάρετε τους άλλους, κάποιες φορές σκληρά. Δεν αντέχετε να κάνετε λάθος. Θέλετε να τα κάνετε όλα σωστά! Συγκρίνετε συνεχώς τον εαυτό σας με τους άλλους και τις περισσότερες φορές νιώθετε κατώτεροι. Αγχώνεστε πολύ εύκολα και χάνετε επίσης εύκολα το κουράγιο σας. Καθετί καινούργιο δημιουργεί τεράστιο άγχος και η αναβλητικότητα είναι μόνιμο στοιχείο στη ζωή σας. Ανέχεστε αρκετά, δεν βάζετε όρια στις απαιτήσεις των άλλων, δεν εκφράζετε τη γνώμη σας, είστε παθητικοί και όλα αυτά για να μην ρισκάρετε να δυσαρεστηθούν οι άλλοι και τους χάσετε απ’ τη ζωή σας. Τέλος στον τομέα της εργασίας δεν αποδίδετε όσο θα θέλατε ή στον βαθμό που αντιστοιχεί στις δυνατότητές σας. Ίσως αναγνωρίζετε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά στον εαυτό σας ή έστω κάποια από αυτά.

Τι συνέβη όμως κι εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα;

 Όταν τα πρόσωπα που πρωτοαγάπησες στη ζωή σου (κυρίως η μαμά αλλά και ο μπαμπάς) δεν σε επιβράβευαν όσο θα έπρεπε και απέρριπταν ή έμεναν αδιάφοροι απέναντι σε αυτά που θεωρούσες εσύ επιτεύγματα, το ίδιο θα κάνεις κι εσύ αργότερα στον εαυτό σου, αλλά και στους άλλους. Οι γονείς λειτουργούν ως καθρέφτης. Μέσα από το βλέμμα τους μαθαίνουμε την αξία του εαυτού μας. Πάνω σ’ αυτή τη βάση θα χτίσουν αργότερα οι δάσκαλοι, συγγενείς, φίλοι και ερωτικοί σύντροφοι. Όταν νιώθεις πως δεν αξίζεις και απορρίπτεις συνεχώς τον εαυτό σου, υποσυνείδητα τα άτομα που επιλέγεις στη ζωή σου θα σε απορρίψουν κι αυτά με τη σειρά τους. Αν δεν αγαπάς και δεν εκτιμάς τον εαυτό σου για ποιο λόγο να το κάνει κάποιος άλλος; Πολύ σημαντικό είναι επίσης το γεγονός ότι ακόμα κι αν σου δώσει τη σημασία που θέλεις κάποιος/α δεν το πιστεύεις! Απ’ τη στιγμή που δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, δεν θα πιστέψεις ότι π.χ. ένας άντρας ή μια γυναίκα ενδιαφέρεται για σένα και θα το σαμποτάρεις μονή/ος σου. Θα κάνεις υποσυνείδητα οτιδήποτε περνάει απ’ το χέρι σου για να εκπληρώσεις την “προφητεία” της απόρριψης.

Αντί να αυτοκαταστρέφεσαι λοιπόν είναι προτιμότερη η αυτογνωσία και η διόρθωση αυτής της συμπεριφοράς.

Η ψυχοθεραπεία λειτουργεί σε αυτή την περίπτωση επανορθωτικά. Μέσα από τη σταθερή σχέση με τον θεραπευτή, ο οποίος γνωρίζει πώς να χειριστεί τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, σε δέχεται όπως είσαι, σε βοηθάει να ανακαλύψεις την δύναμη που κρύβεις μέσα σου, αναγνωρίζοντας και ενισχύοντας τα θετικά σου στοιχεία  και σε ενθαρρύνει να αποδεχτείς τον εαυτό σου με όλες του τις πλευρές. Τέλος μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι και να ξεπερνάς συναισθήματα όπως άγχος, θλίψη, θυμό και γενικότερα να στηριχτείς στα πόδια σου και να ενηλικιωθείς συναισθηματικά.

Είναι σημαντικό να έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, με τους οποίους μπορείς να συζητήσεις χωρίς φόβο ό, τι σε απασχολεί και οι οποίοι χαίρονται με τη χαρά σου και σου συμπαραστέκονται στη λύπη σου και όχι το αντίστροφο.

Κάνε μια λίστα με τα θετικά σου χαρακτηριστικά. Ίσως εντυπωσιαστείς από το πόσα θα βρεις… Επίσης μια λίστα με τα επιτεύγματά σου, τις δεξιότητες και τα ταλέντα σου. Γενικότερα πράγματα στα οποία είσαι καλός/η. Επεδίωξε να ασχοληθείς με κάποιο από αυτά. Οι λίστες βοηθούν στο να οργανώσεις και κυρίως να οπτικοποιήσεις αυτό που έχεις μέσα στο μυαλό σου. Άλλο να τα έχεις στο μυαλό σου (λίγο συγκεχυμένα) και άλλο να τα βλέπεις μπροστά σου γραμμένα. Δεν θα πρέπει βέβαια οι λίστες να γίνουν ευαγγέλιο! Ανανεώνονται και εξελίσσονται όπως άλλωστε κι εμείς.

Είναι άδικο να βλέπω ανθρώπους ικανούς, οι οποίοι έχουν δυνατότητες να κάνουν απίστευτα πράγματα, να ζουν μια ζωή ποιοτικά κατώτερή τους. Όταν ήσουν παιδί ταυτίστηκες με μια εικόνα που σου πρόσαψαν που όμως δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα. Δεν είσαι πια μικρό παιδί και είναι καιρός αυτό το αόρατο λουρί με το οποίο είσαι δεμένος/η να κοπεί και να αυτονομηθείς συναισθηματικά. Ακόμα κι αν εξακολουθείς να μένεις στο ίδιο σπίτι με τους γονείς σου (μιας και οι συνθήκες δεν ευνοούν τέτοιου τύπου αλλαγές). Όπως και να 'χει, να θυμάσαι: είσαι παιδί των γονιών σου, αλλά όχι πια παιδί.

                                                                                                                                                       (#1) 

Psycho-stories

Intro 

                                                    Από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

     Σχεδόν όλοι σε κάποια στιγμή της ζωής μας ίσως αντιμετωπίσουμε κάποιες δυσκολίες, οι οποίες μπορεί να εμποδίσουν και να διαταράξουν την ομαλή εξέλιξη και διαχείριση της καθημερινότητάς μας.

     Μέσα από αυτή τη στήλη θα ενημερώνεστε για τέτοιου είδους δυσκολίες όπως π.χ. άγχος, φοβίες, κρίσεις πανικού, ψυχοσωματικά προβλήματα, χαμηλή αυτοπεποίθηση, προβλήματα στις σχέσεις, διατροφικές διαταραχές και πολλά άλλα... 

     Όπως θα δούμε, συνήθως δεν είναι η πραγματικότητα αυτή που αναστατώνει, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει αυτή την πραγματικότητα με αποτέλεσμα τη μείωση ή ακόμα και την απώλεια της προσωπικής μας ψυχικής ελευθερίας.  

      Εύχομαι μέσα από τις “ψυχο – ιστορίες” να εξοικειωθείτε με τα θέματα της ψυχικής υγείας, να δείτε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία και κάποιοι ίσως να ταυτιστείτε και να βρείτε ακόμα και απαντήσεις σε θέματα που σας απασχολούν. 

            Υ.Γ. Θα τα λέμε κάθε Παρασκευή με καινούργια θεματολογία κάθε εβδομάδα!