Τελικά ... επικοινωνούμε πραγματικά;

Στη ζωή σου δεν υπάρχουν εντάσεις, δε νιώθεις δυσάρεστα αλλά ούτε όμως και χαρούμενος/η. Ενώ η μέρα σου είναι γεμάτη με ασχολίες, νιώθεις ένα κενό, βαριέσαι, συχνά παραπονιέσαι και γενικά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι ακριβώς σου φταίει…Κάτι λείπει…

Ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας και της “επικοινωνίας”. Παρ’ όλα αυτά όλο και περισσότεροι άνθρωποι παραπονιούνται για έλλειψη επικοινωνίας με τα αγαπημένα τους πρόσωπα και ολοένα και περισσότεροι βιώνουν έντονα το αίσθημα της μοναξιάς. Υπάρχει όμως πραγματικά έλλειψη επικοινωνίας ή μήπως η ποιότητα της επικοινωνίας είναι…ουδέτερη; Το διαδίκτυο και κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι ο παράδεισος της ουδέτερης επικοινωνίας. Μιας επικοινωνίας “από μακριά κι αγαπημένοι”. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει βέβαια τον σημαντικό τους ρόλο στην ενημέρωση, διαφήμιση, επαγγελματική δικτύωση κλπ. Έχουν αντικαταστήσει όμως σε μεγάλο βαθμό την “φυσική” επαφή μεταξύ των ανθρώπων.

Όταν έχεις μια επιφανειακή, “ουδέτερη” επικοινωνία δεν αφήνεις τον/την άλλο/η να σε πλησιάσει πολύ. Απ’ τη στιγμή που δεν έρχεσαι πολύ κοντά συναισθηματικά με τους άλλους θεωρείς πως έτσι μειώνεις την πιθανότητα να πληγωθείς. Έτσι ζεις τη ζωή σου κρατώντας τα συναισθήματα και την ενέργειά σου σε ένα επίπεδο επιφανειακό. Είναι προτιμότερο όμως να είσαι για παράδειγμα θυμωμένος/η ή θλιμμένος/η παρά αδιάφορος/η και ουδέτερος/η. Ο θυμός ή η θλίψη είναι συναισθήματα, τα οποία μπορείς κάποια στιγμή να εκφράσεις, είναι η ίδια η ζωή. Η αδιαφορία δεν είναι συναίσθημα. Είναι μια κατάσταση αποστασιοποίησης από τα συναισθήματα τα δικά σου και των άλλων και επίσης από την πραγματικότητα. Ακινητοποιείσαι και επιπλέον δεν ξέρεις τι σου φταίει

Το θέμα δεν είναι λοιπόν το κατά πόσο επικοινωνείς με τους άλλους αλλά σε πιο βαθμό επικοινωνείς με τον εαυτό σου. Το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος/η να αναγνωρίσεις τις συναισθηματικές σου ανάγκες – και δεν είναι σίγουρα ένα ακριβό αυτοκίνητο ή πανάκριβα ρούχα και έπιπλα –. Tα τελευταία χρόνια στη χώρα μας αυξήθηκε το ποσοστό κατάθλιψης των ανθρώπων όχι όμως τόσο εκεινων που ζούσαν με το βασικό μισθό, αλλά εκείνων με υψηλά εισοδήματα που λόγω κρίσης έχουν μειωθεί (και σε πολλές περιπτώσεις παραμένουν υψηλότερα του βασικού μισθού). Όταν στηρίζεις την ευτυχία σου σε υλικά αγαθά που εξυπηρετούν την εικόνα (μεγάλο σπίτι, γρήγορο αυτοκίνητο, ακριβά και πολλά ρούχα, γαριφαλοπόλεμο στα μπουζούκια κλπ), και τα χάνεις νιώθεις κενός/ή.

Αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και δεν έχω ανάγκη να χρησιμοποιήσω υλικά αγαθά για να αποδείξω πόσο αξίζω. Όταν μένεις στο περιτύλιγμα χάνεις την ευκαιρία να βιώσεις πραγματική χαρά στη ζωή σου. Είσαι ένας άνθρωπος με συναισθήματα, όνειρα αλλά και ανασφάλειες. Όποιος σε χλευάσει γι’ αυτά δεν αξίζει να είναι στη ζωή σου. Θέλεις ανθρώπους που σε αγαπάνε γι’ αυτό που πραγματικά είσαι ή γι’ αυτό που προβάλεις; Ζούμε σε μια εποχή που έχουν καταρρεύσει πολλά τέτοια “προσωπεία” ευτυχίας. Αποδείχτηκε – ευτυχώς – πως δεν υπήρχε ουσιαστική ανταλλαγή συναισθημάτων, αλλά ανταλλαγή υπηρεσιών και υλικών “δεκανικιών”.

Όταν επικοινωνείς πραγματικά με τους άλλους εξελίσσεσαι και ανανεώνεσαι και σε προσωπικό επίπεδο και παράλληλα το ίδιο συμβαίνει στις σχέσεις σου προσωπικές και επαγγελματικές. Δεν μένεις στάσιμος/η, δεν βαλτώνεις. Η φυσική και ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που έχεις στην ζωή σου είναι αναντικατάστατη. Μοιράσου με τους ανθρώπους που αγαπάς κομμάτια του εαυτού σου και δέξου τα δικά τους. Μην στερείς από τον εαυτό σου την ευκαιρία να βιώσει αυτού του είδους την πληρότητα.