Μήπως έχεις μπερδέψει την αγάπη με την ανάγκη;

Αγαπάς τον άλλον γι’ αυτό που είναι ή γιατί καλύπτει τις ανάγκες σου; Θέλεις να προσφέρεις στους άλλους από αγάπη ή μήπως μέσω αυτού καλύπτεις την ανάγκη σου για αναγνώριση και αγάπη και κατ’ επέκταση μειώνεις υποσυνείδητα τον κίνδυνο να σε αποχωριστούν…;

Αναρωτήσου από όταν θυμάσαι τον εαυτό σου την αγάπη την κέρδιζες με “ανταλλάγματα”; Όταν έκανες κάτι που σου ζητούσαν οι γονείς σου, ένιωθες πως τους έκανες χαρούμενους και πως σε αγαπούν. Τι γινόταν όμως όταν δεν ήσουν τόσο υπάκουος/η όσο θέλανε; Όταν ήσουν “κακό παιδί”, άκουγες συχνά για παράδειγμα τη φράση “είσαι κακό παιδί δεν σ’ αγαπώ” ή “όταν είσαι καλό παιδί πόσο σ’ αγαπώ”; Θυμάσαι να καταπιέζεις αρκετά από τα “θέλω” σου (και δεν εννοώ τις ζαβολιές) για να νιώσεις την αγάπη των γονιών σου ή να κατευνάσεις το φόβο του να μην εγκαταλειφθείς από εκείνους; Την άνευ όρων αποδοχή και αγάπη από τους άλλους την έχεις νιώσει ποτέ ή είναι μόνο από τη μεριά σου;

Στην ερώτηση “αγαπάς τον εαυτό σου” η απάντηση είναι συνήθως “Ναι, τον αγαπάω…πιστεύω πως είμαι καλός άνθρωπος, αγαπάω τους άλλους, θέλω να προσφέρω, κλπ..”. Ουσιαστικά αγαπάς τον εαυτό σου μόνο μέσω των άλλων…“Αν για παράδειγμα σε προσβάλει κάποιος τι κάνεις;”, “Συνήθως δεν αντιδρώ, δεν ασχολούμαι…”. Πως είναι δυνατόν να αγαπάς τον εαυτό σου και να μην τον υπερασπίζεσαι;! Μην μπερδεύεις την αγάπη προς τον εαυτό με το ναρκισσισμό.

Όταν νιώθεις ότι δεν αξίζεις, το άτομο που θα επιλέξεις για σύντροφο δεν θα σε καλύπτει συναισθηματικά. Η ανάγκη σου για αγάπη και αποδοχή είναι τόσο μεγάλη που ικανοποιείσαι με λιγότερα από αυτά που αξίζεις. Αν για παράδειγμα η αγκαλιά της μαμάς δεν ήταν τρυφερή, ζεστή, δημιουργείται μια ανάγκη γύρω από αυτό και στην ενήλικη ζωή θα “κολλήσεις” σε αυτόν/αυτή που θα σου καλύψει έστω και λίγο αυτή την ανάγκη. Γι’ αυτό το λόγο κάνεις τα στραβά μάτια στα υπόλοιπα αρνητικά στοιχεία που μπορεί να έχει και κρατάς μόνο αυτό που καλύπτει το συναισθηματικό σου κενό. Έτσι είναι δύσκολο να φύγεις από μια τέτοια σχέση. Η λογική μπορεί να λέει ότι δεν υπάρχει μέλλον, αλλά το συναίσθημα περιμένει να ικανοποιηθεί η παιδική σου ανάγκη. Ουσιαστικά όμως χάνεις περισσότερα απ’ όσα κερδίζεις. Μπαίνεις σε μια ψυχοφθόρο κατάσταση όπου περιμένεις ο/η σύντροφός σου να αλλάξει και να έρθει στα μέτρα σου. Προσπαθείς να τον/την μεταμορφώσεις σε κάτι “ιδανικό”, που στο τέλος δεν είσαι ικανοποιημένος/η ούτε με αυτό, γιατί ουσιαστικά δεν γνωρίζεις τι πραγματικά θέλεις.

Όλοι έχουμε εκτός από το ενήλικο κομμάτι και ένα παιδικό κομμάτι μέσα μας, το οποίο περιμένει ακόμα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να ικανοποιηθούν οι ανάγκες του, να βρει την αγάπη και τη ζεστασιά που του έλειψε. Δεν είσαι όμως πια παιδί. Γι’ αυτό και όταν εκφράζεις αυτές τις ανάγκες στον/στην σύντροφό σου αντιμετωπίζονται ως “παράλογες”. Γίνε εσύ ο “γονιός” που θα ήθελες να έχεις γι’ αυτό το παιδικό κομμάτι και μην περιμένεις να βρεις κάποιον/α να σε φροντίσει. Φρόντισε εσύ πρώτος/η απ’ όλους τον εαυτό σου. Όταν αρχίσεις να καλύπτεις εσύ τις ανάγκες του εαυτού σου, θα ζητάς πιο ρεαλιστικά πράγματα από μια σχέση και θα βλέπεις πιο ξεκάθαρα τα πράγματα γύρω σου. Η επιλογή συντρόφου θα είναι πιο συνειδητή και θα αγαπήσεις τον/την άλλο/η περισσότερο γι’ αυτό που είναι και λιγότερο γιατί καλύπτει τα συναισθηματικά σου κενά. Κυρίως όμως αυτό που θα καταφέρεις είναι τα θέλω σου και οι απαιτήσεις σου από τον/την άλλον/η να έχουν μια πιο ενήλικη δυναμική κι όχι τον παιδικό παραλογισμό.