powered by "One Way Radio" - μονόδρομος στη...διασκέδαση - www.onewayradio.net

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012


Ζήλεια μου…
Υπερβολική αγάπη ή μήπως ανασφάλεια;
                                          
από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Είσαι γυναίκα και δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς τον σύντροφό σου. Όταν βγαίνει με τους φίλους του αρρωσταίνεις, δεν μπορείς να διανοηθείς πως μπορεί να περνάει καλά και χωρίς εσένα (!). Ακόμα κι όταν είσαι χωρίς εκείνον και δεις μια όμορφη γυναίκα στο δρόμο, σκέφτεσαι ότι θα μπορούσε εκείνος να την θέλει. Στο μυαλό σου όλες οι γυναίκες επιθυμούν τον σύντροφό σου. Δεν πρέπει να κοιτάει, να μιλάει, να γελάει με καμία άλλη εκτός από σένα. Ζηλεύεις το παρελθόν του. Κάνεις σκηνή με το παραμικρό ερέθισμα και συνήθως ο άλλος δεν έχει καταλάβει καν τι έχει συμβεί. Παίρνεις συνεχώς τηλέφωνο, έχεις φτάσει στο σημείο να τον παρακολουθήσεις με κιάλια (όχι δεν συμβαίνει μόνο στις ταινίες, όλα από τη ζωή είναι βγαλμένα!), ή εμφανίζεσαι εκεί που δεν το περιμένει για να διαπιστώσεις αν σου λέει αλήθεια για το που είναι και με ποιον/α.
Είσαι άντρας και θέλεις να ελέγχεις κάθε κίνηση της συντρόφου σου. Δεν θέλεις να ντύνεται προκλητικά κι αν είναι δυνατόν να μην μιλάει σε κανέναν. Ζηλεύεις το παρελθόν της. Της μιλάς άσχημα και την υποβιβάζεις, συχνά μπροστά σε άλλους. Στην υποψία πως σε απατά ο θυμός σου είναι τόσο έντονος, ώστε κάποιες φορές να μην μπορείς να τον ελέγξεις και να φτάνεις στο σημείο να ασκήσεις σωματική βία.
Είτε είσαι άντρας είτε γυναίκα στη σχέση σου είναι περισσότεροι οι καυγάδες και οι στιγμές άγχους, καχυποψίας και θυμού, παρά οι στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης.
Οι άντρες εκφράζουν διαφορετικά τη ζήλεια τους από τις γυναίκες. Πεισμώνουν, γίνονται έξαλλοι, κι όταν νιώθουν ότι έχουν χάσει τον αυτοσεβασμό τους ζητούν εκδίκηση, κι εκεί τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν άσχημα… Ζηλεύουν περισσότερο με την υποψία ενός σεξουαλικού δεσμού της συντρόφου τους παρά ενός συναισθηματικού. Οι γυναίκες πιο συχνά μπαίνουν σε μια διαδικασία σύγκρισης με την άλλη γυναίκα. Θέλουν να διαπιστώνουν αν είναι καλύτερες από τις άλλες γυναίκες σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο σεξουαλικά, και πιο συχνά θα μπουν σε μια κατάσταση αυτολύπησης και αυτοκαταστροφής απ’ ότι οι άντρες.
Δικαιολογημένη είναι η ζήλεια όταν ο/η σύντροφός σου είναι αυτάρεσκος/η και ψάχνει συνεχώς επιβεβαίωση για το πόσο επιθυμητός/η είναι, στο βλέμμα (και όχι μόνο) κάποιου άλλου ατόμου – εκτός από σένα –. Ή είναι τόσο ανασφαλής και θέλει όλα να περιστρέφονται γύρω από εκείνον/η, που προκαλεί τη ζήλεια σου εσκεμμένα για να μονοπωλεί το ενδιαφέρον σου.
Η παθολογική ζήλεια είναι ένα στοιχείο, ένα “σύμπτωμα” ενός γενικότερα προβληματικού χαρακτήρα, αγγίζοντας στην ακραία της μορφή τα όρια της παράνοιας (η οποία αποτελεί ξεχωριστή ψυχωτική διαταραχή, και χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης).
Όσο χαμηλότερη αυτοεκτίμηση έχεις τόσο περισσότερο επηρεάζεσαι από τα πρότυπα ομορφιάς που προβάλλονται από τα ΜΜΕ και όλο και περισσότερο επιδιώκεις να τελειοποιήσεις την εικόνα σου, γιατί έτσι πιστεύεις θα είσαι πιο ποθητός/ή στην/στον σύντροφό σου. Όταν ο σεβασμός που έχεις για τον εαυτό σου περνάει μέσα από τον/την σύντροφό σου, τότε το άγχος να μην τον/την χάσεις είναι έντονο.
Σε ένα βαθύτερο επίπεδο θα βρούμε εμπειρίες απόρριψης ή/και αποχωρισμού και αίσθηση εγκατάλειψης από το οικογενειακό περιβάλλον που έχουν οδηγήσει σε μια αρνητική εικόνα του εαυτού, με έντονη ανασφάλεια και αίσθημα ανεπάρκειας. Επίσης η ανεπαρκής προετοιμασία του πρώτου παιδιού για τον ερχομό ενός δεύτερου παιδιού στην οικογένεια, ή/και η έντονη σύγκριση από τη μεριά των γονιών ανάμεσα στα αδέρφια ενισχύουν την ανασφάλεια του παιδιού. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό και στους άλλους χτίζεται μέσα από εμπειρίες αποδοχής, από μια αίσθηση ότι οι γονείς μου μ’ αγαπούν όπως είμαι, μου δείχνουν συχνά πόσο πολύ αξίζω για εκείνους κι έτσι δεν φοβάμαι πως θα με εγκαταλείψουν, νιώθω ασφαλής.
Το διαζύγιο τον γονιών είναι ένα πλήγμα στην συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού. Επηρεάζονται περισσότερο τα παιδιά του αντίθετου φύλου από αυτό του γονιού που εγκαταλείπει τη συζυγική εστία. Αν για παράδειγμα όταν ήσουν μικρή, ο μπαμπάς χώρισε με τη μαμά σου και δεν το χειρίστηκε καλά, και βρήκε άλλη γυναίκα ή ακόμα χειρότερα, βρήκε άλλη γυναίκα ενώ ήταν παντρεμένος, αυτή την εικόνα έχεις από τις ερωτικές σχέσεις. Ένιωσες προδομένη, ότι δεν αξίζεις για τον μπαμπά ή ότι έκανες κάτι και γι’ αυτό έφυγε κλπ… Αν αυτό δεν επιλυθεί, στην ενήλικη ζωή θα κουβαλάς μια αγωνία και μια βεβαιότητα ότι ο σύντροφός σου κάποια στιγμή θα φύγει ή θα σε απατήσει, ότι δεν είσαι “αρκετή” να τον κρατήσεις κλπ, και θα κάνεις οτιδήποτε περνάει απ’ το χέρι σου για να το αποτρέψεις.
Αν έχεις στερηθεί την αγάπη και την αποδοχή με το που βρεις κάποιον/α που θεωρείς ότι μπορεί να σου τα προσφέρει αυτά, πέφτεις με τα μούτρα και φυσικά δεν θέλεις να τον/την μοιραστείς με κανέναν. Καταφέρνεις όμως να έχεις μια σχέση συμβιωτική, όπου ο/η σύντροφός σου δεν μπορεί να αναπνεύσει, μια σχέση εξάρτησης από αυτά που θεωρείς ότι μπορεί να σου προσφέρει. Μήπως ζηλεύεις τον μύθο που έχεις πλάσει γύρω από εκείνον/η και όχι το ίδιο το άτομο;
Προσπαθείς να κάνεις τον/την σύντροφό σου “κτήμα σου”, για να μην τον/την χάσεις και για να προλάβεις οτιδήποτε μπορεί να σε πληγώσει. Για αρκετούς ανθρώπους μια απιστία αποτελεί πλήγμα στην κοινωνική τους εικόνα. Νιώθουν ότι γελοιοποιούνται και ότι εκθέτονται κοινωνικά.
Η παθολογική ζήλεια όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον χωρισμό. Με τους συνεχείς καυγάδες τον/την κρατάς συναισθηματικά σε απόσταση. Δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, άρα πως περιμένεις ο άλλος/η να σε εμπιστευτεί και να ακουμπήσει συναισθηματικά σε σένα... Φυσικά και θα είναι απόμακρος/η και δεν θα επενδύει συναισθηματικά στη σχέση, ακόμα κι αν το θέλει πολύ. Πρέπει κι εκείνος/η να προστατέψει τον εαυτό του/της από την παράλογη συμπεριφορά σου.
Θέλεις να ελέγχεις τον/την άλλον/η, είσαι συνέχεια σε επιφυλακή, χάνεις τον ύπνο σου, αφιερώνεις όλο σου τον χρόνο για να τον/την πιάσεις επ’ αυτοφώρω και να επιβεβαιωθείς, αλλά έχεις σκεφτεί ότι εκείνη την στιγμή ο/η άλλος/η είναι που ελέγχει τη ζωή σου, κι όχι εσύ τη δική του/της; Όλη αυτή η προσπάθεια να τον/την κρατήσεις μόνο για σένα, σε τοποθετεί σε μια θέση εξάρτησης. Καταλήγεις να του/της ανήκεις, και όχι να σου ανήκει…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου