Η πανοπλία της ψυχής σου

από την ψυχολόγο – ψυχοθεραπεύτρια Έφη Ταμπουρά

Η πανοπλία ήταν σωτήρια αιώνες πριν, όταν οι μάχες δίνονταν σώμα με σώμα, μειώνοντας την πιθανότητα να τραυματιστεί ο ιππότης θανάσιμα στη μάχη. Σήμερα ως σύγχρονοι “ιππότες” ποιος “εχθρός” μας απειλεί και συνεχίζουμε να τη φοράμε;

Θωρακίζουμε την ψυχή μας, παγώνουμε τα συναισθήματά μας, ρίχνουμε τις ευθύνες για ό, τι κακό μας συμβαίνει στους άλλους και στο τέλος απορούμε γιατί δεν μας αγαπούν όσο θα θέλαμε… Αναρωτήθηκες όμως ποτέ αν εσύ δίνεις πραγματικά, αν είσαι ανοιχτός/η στα συναισθήματα ή αν αγαπάς από ανάγκη;

Δεν γεννήθηκες με την πανοπλία. Μόνος/η σου τη φόρεσες. Για να προστατευτείς όταν ήσουν παιδί από τις συστηματικές ματαιώσεις των συναισθηματικών σου αναγκών. Να πνίξεις τον δικό σου πόνο και να μην έρχεσαι σε επαφή με τον πόνο των άλλων. Κι αυτό γιατί σ’ ένα βαθύτερο επίπεδο υπάρχει ένας έντονος φόβος. Ο φόβος μην πληγωθείς, μην απορριφθείς, μην μείνεις μόνος κλπ.

Έγινες ένα όμως με αυτή και δεν ξέρεις πώς να βγεις. Η πανοπλία σε κρατάει σε εγρήγορση. Δεν σε αφήνει να χαλαρώσεις. Είσαι σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσεις πιθανούς κινδύνους. Η θωράκιση που σου προσφέρει απέναντι στις ματαιώσεις του περιβάλλοντος είναι πρόχειρη. Σε βοηθάει μεν αρχικά να διατηρείς την ψυχική σου ισορροπία, αλλά σιγά σιγά αρχίζει να σε βαραίνει. Σε προστατεύει απ’ τη μια, αλλά απ’ την άλλη περιορίζει τις δυνατότητές σου, την νοητική, ψυχική και σωματική σου ευελιξία, επιβαρύνοντας έτσι την ψυχική και σωματική σου υγεία...

Μπορεί να νιώθεις ερωτευμένος/η, αλλά μήπως είναι περισσότερο με την ιδέα του έρωτα και όχι με το άτομο που έχεις απέναντί σου; Νομίζεις πως δίνεις αγάπη ενώ στην πραγματικότητα λίγα αφήνεις να εκδηλωθούν. Όλα είναι επιφανειακά. Δεν αφιερώνεις χρόνο στον άλλον, να τον ακούσεις, να τον νιώσεις πραγματικά και πέρα από τον εαυτό σου. Σ’ ενδιαφέρει περισσότερο η εικόνα που βγάζεις προς τα έξω, αλλά και πάλι δεν είσαι ικανοποιημένος/η. Περιμένεις την αγάπη και την αναγνώριση από τους άλλους και όχι από τον εαυτό σου. Νομίζεις ότι προσφέρεις τα πάντα, αγνοώντας το σημαντικότερο: την ουσιαστική συναισθηματική επαφή. Αν είσαι θωρακισμένος δεν μπορείς να νιώσεις την αγάπη, τον πόνο και όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις ούτε στον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν δεν έχεις επαφή με τον εαυτό σου, δεν μπορείς να έχεις με κανέναν άλλον. Κι αφού δεν αφήνεσαι στην επαφή με τον άλλον/η, δεν μπορείς να νιώσεις ούτε τις προθέσεις του/της απέναντί σου. Μόνο όταν μείνεις μόνος/η μπορείς να αφεθείς και να είσαι ο εαυτός σου. Μόνο όταν σταματήσεις να απασχολείς συνεχώς το μυαλό σου με έρωτες, υποχρεώσεις και δουλειές μπορείς να πάρεις επαφή με τον αληθινό εαυτό σου. Επέτρεψε στον εαυτό σου στιγμές “μοναξιάς”. Μην μπερδεύεις όμως την μοναξιά με την αποξένωση…

Όλοι προσπαθούμε να γίνουμε κάτι, και δεν απολαμβάνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Έχουμε μάθει από παιδιά πως ένα “καλό κορίτσι” δεν πρέπει να θυμώνει ποτέ, πρέπει να είναι ευγενική ή πως ένα “δυνατό αγόρι” πρέπει να μην κλαίει και να μην δείχνει φόβο, να είναι “θαρραλέο”.  Στους άλλους μπροστά φοράς αυτό που πιστεύεις πως είναι ο “καλύτερός σου εαυτός”. Περνάς όλη σου τη ζωή προσπαθώντας να κάνεις τους άλλους να σε συμπαθήσουν. Θέλεις να είσαι ο/η καλύτερος/η και πάντα υπάρχουν νέες προκλήσεις για να το αποδείξεις. Σκέψου όμως…αν πραγματικά είσαι ο/η καλύτερος/η χρειάζεται να το αποδείξεις…;

Πρέπει να αφήσεις πίσω όλα αυτά που φοβάσαι και όλα αυτά που γνώριζες κάποτε, για να μπορέσεις να δεις καθαρά και να εμπιστευτείς τη ζωή. Ζεις το παρελθόν, φαντάζεσαι το μέλλον, αλλά αμελείς να ζήσεις το παρόν. Δεν είναι κακό να αλλάζεις τα “πιστεύω” σου και να προσαρμόζεσαι κάθε φορά στις συνθήκες του παρόντος. Τέλος σταμάτα να κατηγορείς τους άλλους για τα δικά σου λάθη και τις δικές σου επιλογές και ανέλαβε την ευθύνη για τη ζωή σου.